Thanks for reading and see ya on the next trip...

Helaas zijn we weer thuis. Onze reis had nog veel langer mogen duren. Het is hier koud en grijs en alles is klein. Het normale leven begint weer.

Dank voor jullie interesse en tot de volgende trip....

Kristel & Pieter

We found her...

Behoorlijk vroeg worden we wakker in ons heerlijk grote bed. We douchen en gaan beneden lekker ontbijten.

We pakken de laatste spullen, bestellen een taxi en gaan naar LAX. We checken in en gaan naar de security check. Natuurlijk wordt mijn tas er nu wel uit gehaald. Alles moet eruit, elke camera, elk kabeltje, alles. Ze zijn echter wel heel vriendelijk dus is er ruimte voor een dolletje. Met enige vertraging mag ook ik verder.

Wij hebben tijdens onze vakantie veel Borat nagedaan. Zijn zoektocht naar Pamela werd een beetje de onze en dan weet je ook hoe zo een verhaal moet aflopen. Je stapt het vliegtuig in waar je eerst door de eerste klas moet lopen waar de mensen al zitten. Kristel kijkt naar links en draait zich om; "dat lijkt wel een bekende ster." Ik keek toevallig net ook die kant uit en zeg tegen haar dat het een echte is. "Is dat…." vraagt Kristel fluisterend, "ja, dat is…." zeg ik fluisterend. De Pamela Anderson zit bij ons in het vliegtuig. Wij hebben haar gevonden en kunnen nu met een gerust hart Amerika verlaten.

De tweede vlucht duurt erg lang op zeer smalle stoeltjes. We komen echter veilig aan, lopen langs het punt van aangifte en pakken een trein naar Rotterdam, we zijn weer thuis.....

Let's take a picture....

We worden voor het laatst wakker in onze rijdende hut. Het is vrij vroeg zodat we nog wat van onze dag kunnen maken. We pakken de laatste spulletjes in en gaan richting LA.

We stoppen nog even in Camarillo voor wat laatste koopjes, rijden langs Nordstrom om de Uggs in te laten sprayen. Ondanks dat het weer er redelijk uitzag in de ochtend is het inmiddels zwaar slechter geworden. De wind blaast de auto weer bijna weg en de regen is weer zo intens dat je amper de auto voor je kunt zien.

We rijden als eerste langs een hotel in Playa del Rey. Dit was een tip van de Ieren in SF. Inderdaad, het is een prachtig hotel, mooi uitzicht, prijzig maar ze leveren ook wat. We besluiten onszelf te verwennen en hier te blijven. We laden alle spullen uit de RV, brengen deze naar onze kamer. Ze geven ons de mooiste kamer voor de prijs van een mindere omdat het hotel toch niet vol zit. Helemaal fantastisch. We gaan naar beneden om wat thee en een aantal zelfgebakken koekjes te eten… ze zijn heerlijk.

We gaan weer in ons huisje, maar nu voor de allerlaatste keer. We hebben nog 10 miles te gaan. We hebben meer dan 3000 miles in een RV gezeten. We hebben zon, regen, wind en sneeuw doorkruist. We hebben op plekken gereden onder het zee niveau en op plekken die net boven de 2800 meter kwamen. We hebben bijna een maand in een te klein bed geslapen en in een huis gewoond dat net zo groot is als onze keuken. We drukken nog even goed op het gas, want er zit nog te veel benzine in. Automaat rijden is best leuk, mits je de V6 op zijn staart trapt!

We leveren de auto in en gaan lekker terug naar ons hotelletje. Kristel gaat lekker in bad terwijl ik de buurt even ontdek.

Ik kom terug op onze kamer en sta op het balkon te genieten van het prachtige uitzicht. Dit is een foto waard. Ik wil de camera pakken……. tja hoe je dit kan gebeuren als fotograaf….. camera nog in rijdende hut op de super plek! Kristel belt snel terwijl ik een taxi bestel.
Met de taxi ga ik snel naar de RV rental. Mijn chauffeur is een man uit Georgie. Hij woont pas drie jaar in de states, we beginnen te praten over Georgie. Het lijkt erop dat ik zijn eerste klant ben die weet waar het ligt en wat de situatie daar nu is. Hij wordt emotioneel en in zijn slechte engels legt hij uit hoe slecht Poetin is: "he is fuck, he just take… fuck." Bij de RV rental staat mijn camera al klaar. Ik rij met mijn Georgische vriend terug terwijl we nog verder praten over zijn land en zijn zoon. Aan het eind van onze rit draait hij zich om en vraagt nadat ik heb betaald: "what's jour name?" "Pieter." "Thank you" zegt hij.

Ik ga weer naar boven en duik in het heerlijke bubbelbad. We gaan naar beneden voor "Cheese & Wine."
We besluiten bij de Italiaan in de straat wat te gaan eten. Het eten was goed, de wijn duur en slecht. Na het eten besluiten we naar de Shack te gaan voor koffie. Een Amerikaanse zoekt contact en begint te praten. "I'm like this and I'm like that ." Ze is erg vermoeiend en we maken ons uit de voeten. We ploffen neer in ons heerlijke queensize bed. We schakelen onze open-haard aan en genieten van onze kamer totdat de oogjes sluiten.

Final night in our RV...

Wat nou uitslapen, niks uitslapen, om 07:55 uur stond er een Ranger te bonken op onze deur. "It's not safe to stay here, we're getting everybody out of here." Het waait en regent wederom als een gek. Wegens de bomen die hier staan moeten we ons verplaatsen naar een andere plek. Lekker wakker worden is dat, wel droog.
We verplaatsen onze RV maar komen niet meer toe aan slapen. We vullen de watertank en rijden naar Goleta waar we de RV parkeren voor een starbucks. We gaan even douchen en nemen een lekkere koffie. We kijken waar de bioscoop is want met dit weer is er niks beters te doen. We gaan om 13:00 uur naar Avatar 3D. Ik kijk waar ik mijn camera het beste kan verstoppen. Waar zou ik deze niet zoeken als ik een inbreker zou zijn. Onder het wastafeltje is nog een klein kastje. Daar stop ik de camera.

Avatar was te gek. Alles in 3D, waanzinnige beelden. De film duurde incl. reclame 3 uur, maar dat hadden we allebei niet door. Zeker de moeite waard om ook te zien.
We komen buiten en het weer is ietwat beter. We zoeken weer een state park in de buurt, echter zijn ze bijna allemaal gesloten wegens het weer. We gaan dus weer naar Carpenteria. We maken ons op voor de laatste nacht in onze hut. We eten lekkere crabcakes en pakken onze spullen in. We hebben nog wat spullen die we niet meer kunnen gebruiken. Naast ons staat ook een gehuurde RV. Ik loop naar de mensen toe met het pakketje spullen en vraag of ze het kunnen gebruiken. Het blijken fransen en ze nodigen ons meteen uit voor wijn. We gaan lekker zitten en wat blijkt… zulke nare fransen hebben wij nog nooit ontmoet. Neergeslagen, zwaar pessimistische en alleen maar klagende fransen. Fransen klagen normaal altijd, maar hij spande de kroon.
We blijven niet te lang zitten, want het zuigt onze energie. Au-revoir a jamais… We kaarten nog wat terwijl we lurken aan een nieuwe fles Margarita. Dan naar bed… de laatste keer.

Swop & shop....

Behoorlijk nat worden we wakker van een telefoon die rinkelt. Het is het RV bedrijf. De nieuwe RV wordt klaar gemaakt en ze zegt dat ze ietwat later terug belt.
We staan op en gaan douchen in de douche van het statepark. Het water wil maar niet warm worden, en dat is na een natte nacht, een vochtige auto, net wat je wel wil. We kopen wat koffie en worden weer gebeld. Ze wil afspreken in Thoasand Oaks.
We rijden erheen, ze zou er uiterlijk 12:00 uur zijn. Om 13:00 uur komt een identieke RV om de hoek. We ruilen van auto en laden alle spullen over. Eindelijk kan de dag beginnen. Wat wel meteen duidelijk wordt is dat het een enorm verschil is als je een droge auto hebt. We worden langzaam weer warm.
We rijden naar Camarillo omdat daar een enorm Outlet center zit. We moeten nog shoppen voor Kristel, en daar hebben we tot 21:00uur voor. We shoppen de hele dag en slagen erin een aantal leuke spullen te kopen voor Kristel, waaronder Uggs!

We rijden weg van de plek des consumentisme en rijden om iets te gaan eten. Na weinig keus besluiten we naar Inn 'n Out burger te gaan. We komen binnen maar snappen niet helemaal hoe het hier werkt. Dit zeggen we tegen de persoon aan de balie die meteen vol trots alles vertelt over de plek waar hij werkt. We bestellen wat we willen en omdat het onze eerste keer is krijgen we er hoedjes, stickers en een kaart bij met alle adressen van Inn 'n Outs in Californie. Het eten smaakt ons goed.

We rijden in het donker iets meer als een uur naar een state park dat we eerder hadden gezien, met palmbomen etc. Omdat het donker is kunnen we dat nu niet beoordelen. Daar waar we denken dat het is gaan we het state park op, zoeken een plekje, nemen een glas Margarita en gaan slapen, morgenvroeg gaan we lekker uitslapen…. dat is in ieder geval het plan.

Bummer day II...

Het regent en waait bizar hard buiten. We kijken hoe het vocht bij ons bed nu is en merken dat ons hele bed nat is. We liggen letterlijk in een soort bad te slapen. Het is nu helemaal duidelijk. Deze RV is geheel niet waterproof. Sterker nog, hij is lek op verschillende plaatsen. We bellen het RV bedrijf en vertellen wat er aan de hand is. Tja.. dat is natuurlijk erg moeilijk. We worden naar een garage gestuurd om het te laten sealen. Sealen? Op een regenachtige dag? Ach ja, de garage ligt toch op onze weg zuidwaarts.

We komen aan en de monteur begint te lachen als ook ik het woord sealen in mijn mond leg. We bellen met het bedrijf terwijl de monteur eens goed kijkt. Ik geef de telefoon aan hem waarop de monteur even zijn ongezouten oordeel geeft: "this thing is completely broken." De dame aan de telefoon probeert nog wat opties maar de monteur is standvast; "there is  nothing to fix on a day like this."

Ik praat nog even met de dame. Ik moet nog een ding vragen aan de monteur en haar daarna terug bellen. Ik bel terug maar er wordt niet op genomen, nog een keer en nog een keer. Na een half uur proberen besluiten we verder te rijden.

Tijdens het rijden proberen we vaker te bellen, maar ze nemen niet op. Drie uur later wordt er eindelijk op genomen. De electriciteit was uitgevallen bij hun. Ze zijn aan het zoeken naar een oplossing. Wij rijden verder. Dan worden we gebeld. We krijgen een andere dame aan de lijn, maar we komen wel zover dat we morgen een nieuwe RV krijgen en dat we ergens halverwege elkaar kunnen ontmoeten. Een motel kunnen we nemen, maar dat zullen ze niet vergoeden. We lezen het contract nog even heel goed door. Het zit waanzinnig strak in elkaar.

We rijden verder naar Santa Barbara en stoppe in Carpinteria. Daar gaan we naar de supermarkt en zien een echte amerikaanse aanbieding. One whole chicken, giant wedges, big bucket of Coleslaw, brood en twee liter sprite of coke. Dat alles voor 6,99 dollar. Dat doen we en we krijgen het met z'n tweeen niet op, lang niet. Lekker is het wel.

We lopen nog een rondje door Carpinteria, kijken een film op de mac en gaan hopelijk voor het laatst nat slapen.

The bumpy road...

We worden in de regen wakker. Het bed lijkt wat vochtig, dat zal wel ons lichaamsvocht zijn dat via de ramen weer naar beneden druppelt. Het regent en waait behoorlijk. We verlaten de camping waar we graag nog een dagje hadden gestaan. We rijden even naar waar Pam overdag werkt omdat we daar ook koffie kunnen halen, helaas wel erg slechte koffie. We rijden de coastal road number 1 verder naar beneden. We zien echter alleen regen en wolken.

Het rijden gaat maar langzaam. Opeens zie ik in mijn linker ooghoek een grote steen naar beneden komen. Ik kan nog net op tijd stoppen. De steen is ongeveer zo groot als een salontafel. Ik rij eromheen. Er zat een auto van de wegenbouw achter me die meteen de steen probeert te verwijderen.

Steeds meer stenen liggen op de weg, grote maar vooral wat kleinere. Al slalommend komen we erdoorheen. Opeens zien we heel veel brandweer auto's. Ze zijn een auto uit het ravijn aan het takelen terwijl we in de verte een ambulance zien weg rijden. Leuke weg zonder uitzicht. (schijnt een van de mooiste plekjes te zijn)

We komen aan bij Hearts Castle. Een kasteel dat voorheen van een of andere mafkees was. We lezen er wat over maar besluiten niet al dat geld neer te leggen voor een 2 uur durende tour die vooral bekend staat om zijn uitzichten.

We rijden verder en komen honderden als niet duizenden zee leeuwen tegen. We stappen even uit om ze van dichtbij te zien.

Als lijken liggen ze in het rond op het strand, af en toe maakt er een geluid of beweegt zijn hoofd.

We rijden verder naar Morro Bay en zoeken er een RV park midden in de stad. We eten wat fish & chips. 's Avonds wandelen we op een droog moment door de stad en kijken op de mac naar Bridges of Madison County, de lievelings film van Kristel.

Inderdaad, erg mooie film. Met de beelden van Eastwood en Streep vallen wij in slaap.

Burning wood...

We staan op in de buurt van Watsonville en vertrekken al snel in richting van Monterey met als doel Big Sur. We zien dat we daar niet zo ver vandaan zitten en dus niet zo lang hoeven te rijden. We doen wat boodschappen in Monterey en rijden verder.

Het weer is wat bewolkt met soms wat regen maar desondanks is de weg erg mooi. Vooral de huizen bij Carmel zijn soms te bizar voor woorden. We komen aan in Big Sur en kiezen een camping uit. We mogen echter maar 1 nacht blijven staan, want vanaf morgen gaat het dagenlang regenen met harde storm en zal alles hier onder water lopen met kans op mudslides. Jammer, want we hadden eigenlijk net besloten om hier even twee dagen lekker niet zo veel te doen. We blijven dan maar 1 nacht.

In de middag doen we lekker helemaal niks. Dan gaat Kristel een vuurtje stoken terwijl ik berichtjes typ voor deze blog. Ik mag Kristel niet helpen, maar dat hoeft ook niet, ze doet het uitstekend. Het probleem is dat het hout dat we hebben nog erg vochtig is.

De dame die 's nachts die receptie draait loopt langs en komt Kristel helpen met een firestarter. Na een tijdje hebben we een prachtig vuurtje.

We eten een heerlijke salade met geitenkaas. De dame, Pam, komt weer langs nadat ze klaar is en drinkt een biertje of drie met ons mee en we hebben een relaxte gezellige avond.

Maar eens kijken hoe dat zit met de regen die gaat komen. Het woord storm hebben we al een aantal keer gehoord, maar telkens niks, toch hebben we het gevoel dat er nu echt iets aankomt. Eerst maar eens een nachtje slapen...

Due to lack of WIFI stories coming a little later...

Wij hebben de laatste paar dagen geen wifi kunnen krijgen, dus de verhaaltjes komen binnenkort, hopelijk morgen al!

Groetjes, Kristel en Pieter

(and the road goes on and on...)

Through surfertown...

We staan op om San Francisco de rug toe te keren en verder te rijden naar het zuiden. Al snel worden de wegen weer erg mooi. We rijden langs de kust op weg naar een stadje waar ik wel erg benieuwd naar was; Santa Cruz. Onderweg stoppen een paar keer om van het uizicht te genieten of om foto's te maken van vogels die wij nog nooit hadden gezien.

Ze bleven doodstil zitten terwijl ik steeds dichterbij kwam (met mijn groothoek.) We rijden verder en merken dat we honger krijgen. In de middle of nowhere zien we opeens een bordje met "Hot Soup."

We rijden de oprij laan op en zien een oude boerderij. We lopen naar binnen en komen in een oase van rust en goede jazzmuziek. We zien allemaal gebakjes (organisch en zelfgemaakt) en soep. Een groep mensen is hier begonnen met een kleine business met heerlijke producten. Verse spruitjes, broccoli enz enz. We nemen allebei de broccoli chowder soup.

Oh, we hebben beiden nog nooit zo'n heerlijke soep gehad. We kopen ook een stuk pumpkin pie en een cheesecake. Dit waren de lekkerste taartjes ooit. Het leuke was ook dat er geen personeel was om af te rekenen. Dat moest je zelf doen, puur op vertrouwen. "Our kind of place, good food and still some trust."

We rijden verder naar Santa Cruz. In de winter gebeurt er niet zo veel hier. De surfers lagen eerder in andere badplaatsjes in het water. We lopen de boardwalk af en gaan een gamecenter naar binnen. We spenderen een paar dollar aan idiote spelletjes en winnen uiteindelijk twee armbandjes en een kikker. Deze kikker is nu onze nieuwe mascotte op de grill van onze auto! We gaan naar Pacivic avenue, de place to be in SC. Ach ja, inderdaad een hoop surferdude's, maar ook veel zwervers, punks en een dosis weirdo's. We blijven niet zo lang, je mag hier niks op straat, niet roken, niet skaten enz enz. Je mag er nog net lopen, maar sta niet te lang stil.

We rijden nog een klein stukje verder. We weten niet zo goed waarheen en toetsen daarom maar eens RV park in onze tomtom en komen na lang rijden uit bij een kerkhof. Dat doen we dus ook niet meer. We rijden naar een statepark bij het strand waar we onze RV mogen neerzetten. Eten lekkere chicken wings en genieten van de avond. Dan sluiten onze oogjes zich wederom...

Living like the birdman...

Een beetje brak worden we wakker om snel naar San Francisco te gaan. We gaan vandaag iets doen wat al vast stond voordat we vertrokken uit Nederland. We gaan naar het beruchte Alcatraz. We lopen naar Pier 33 en kopen onze tickets, eten snel wat op Pier 39 en pakken de boot naar Alcatraz. We hebben een prachtig uitzicht over SF.

We komen aan op het eiland en krijgen een korte uitleg over wat wel en niet mag in de gevangenis en wat voor speciale gebeurtenissen er zijn vandaag. We horen dat er een oud gevangenis bewaarder vertelt over de "birdman"; een van de bekendste gevangen van Alcatraz. We rennen erheen om op tijd te zijn.

Hij vertelt in geuren en kleuren over de kwaad/zacht aardige man. Hierna halen we een koptelefoon op om een toer te doen door de gevangenis.

Het is heel erg indrukwekkend. Het is koud en winderig binnen, terwijl buiten de zon schijnt en je SF kan zien en horen. Zal niet gemakkelijk zijn geweest voor die mannen.

De ontsnapping verhalen boeien ons het meest. Vooral van drie mannen die nooit meer zijn gevonden. We lopen nog langs de bookstore waar een oud-gevangene zijn nieuwe boek signeert.
Met de boot gaan we terug naar SF.

We pakken de cable car naar Union square. Erg leuk om in zo'n cable car te zitten.

Bij Union square lopen we wat rond tussen de winkels. We vragen een dame waar we het beste kunnen eten. Ze wijst ons naar een restaurantje op Columbus.

We lopen erheen en eten inderdaad erg lekker. Er zitten hier ook alleen maar mensen uit SF. We drinken nog wat koffie en pakken de shuttle bus terug naar het RV park. Daar ontmoeten we onze Italiaanse vrienden en nog wat Ieren waar we nog tot laat wat bier mee drinken. Dan gaan we lekker slapen...